Chez Galip Hair Museum
Dit is het ongelofelijke verhaal van de Turkse pottenbakker Galip Körükçü uit Cappadocië. Van een klein en liefdevol gebaar dat volslagen uit de hand liep, en heeft geleid tot een van de vreemdste museums die ik ken: het Chez Galip Hair Museum.
We staan in een donkere grot, die zich onder de keramiekwinkel van Galip bevindt. In Avanos, een stadje dat bekendstaat om de vele pottenbakkers en keramiekwinkeltjes die het heeft voortgebracht. In de grot hangen overal waar ik kijk lokken haar in alle soorten, maten, lengtes en kleuren. De strengen zijn aan de muren geprikt, op het plafond, aan de lampen die er hangen. Geen plek in dit donkere gangenstelsel is onbedekt.
Zo’n 20.000 haarlokken van vrouwen uit de hele wereld schijnen hier te hangen, vergezeld van een briefje met naam, contactgegevens en in enkele gevallen een pasfoto. De geschiedenis erachter is net zo bizar als het museum zelf.
Veertig jaar geleden moest pottenbakker Galip afscheid nemen van een goede vriendin. Zij vertrok uit Avanos, en het afscheid viel hem zo zwaar dat zijn vriendin een stukje van heur haar afknipte, bij wijze van persoonlijk aandenken. (Dit klinkt misschien vreemd, maar je moet weten dat Turken een groots gevoel voor drama hebben). Maar hier bleef het niet bij. Elke vrouw die dit verdrietige verhaal hoorde bezocht Galip in zijn winkel en bood hem bij wijze van medeleven ook een haarpluk aan.
En zo veranderde een altaar langzamerhand in een museum en groeide de collectie ook nog om een andere reden: Twee keer per jaar – in juni en december – mag een willekeurige museumbezoeker op een willekeurig gekozen dag een paar briefjes met haarstrengen van de muur plukken. Deze winnaars krijgen een geheel verzorgde vakantie naar Cappadocië cadeau inclusief pottenbakles van Galip zelf. Galip, die de kunst ooit erfde van zijn vader, hoopt op deze manier nieuwe mensen enthousiast te maken voor zijn vak
De jongen die tegenwoordig de wacht houdt bij het museum is onverbiddelijk als het gaat om het maken van foto’s. Het mag niet, ook niet na héél lief vragen, want ‘anders ben ik morgen mijn baan kwijt’. Maar hij geeft ons wel het adres van de werkplaats van Galip, zodat ik persoonlijk om toestemming kan vragen. We rijden erheen – Galip is er niet – proberen het later opnieuw (toch niks beters te doen) en hebben uiteindelijk een superleuke ontmoeting met de excentrieke pottenbakker. We kijken onze ogen uit in zijn werkplaats, ik word uitgedaagd om op een van zijn keramieken kruikjes te gaan staan en omdat deze vervolgens niet breekt krijg ik een prachtig handgemaakt schaaltje cadeau.
De foto’s mag ik van hem maken, maar voor we hier weggaan wil ik Galip nog één ding vragen. Weet zijn vroegere vriendin waar haar weggegeven plukje haar toe heeft geleid? Dat blijkt zo te zijn. Tien jaar geleden zagen de twee jeugdvrienden elkaar weer terug, hier in Avanos. Ze was verbaasd en ontroerd. Het is ook een fantastisch verhaal natuurlijk. Elk klein gebaar kan uitgroeien tot iets groots. Dat blijkt maar weer.
